… γιατί σχεδόν πάντα εμείς οι άνθρωποι το κάνουμε αυτό: περιμένουμε να πεθάνει κάποιος για να αρχίσουμε να μιλάμε γιαυτόν ή να κάνουμε πράγματα γύρω από αυτόν. Όσο ζει “κλέβουμε” τα CD’s του, και μόλις πεθάνει αδειάζουμε τα ράφια. Όσο ζει δεν κάνουμε καμμία τιμητική αφιέρωση και τώρα που πέθανε, βλέπω το MTV έχει δύο μέρες να δείξει κάτι άλλο εκτός από τραγούδια του Michael Jackson.
Δεν υπήρξα ποτέ φανατικός θιασώτης της Pop μουσικής κι ούτε καλός χορευτής. Δεν μου άρεζε ποτέ η πολλή φασαρία κι γιαυτό δεν θα μ’ εύρισκε κανείς συχνά σε νυχτερινά κλάμπ ή ντισκοτέκ. Ήμουν μάλλον αρκετά μεγάλος όταν ανέβηκε στην κορυφή του καλλιτεχνικού στερεώματος. Έτσι νομίζω ότι δεν πλησίασα ποτέ στο να βρεθώ σε κάποια συναυλία του να “κλονίζομαι” συνεπαρμένος σε βαθμό υστερίας, όπως πολλοί θαυμαστές του. (Όμως σε συναυλίες δεν πήγαινα ούτε στην εφηβεία μου). Στην πραγματικότητα, ενώ πάντα αναρωτιόμουνα πως κατάφερνε να κάνει τις χορευτικές κινήσεις που έκανε, ποτέ δεν τις θεώρησα αξιοθαύμαστο είδος χορού. Θα μπορούσα να πω ότι μάλλον αποτέλεσαν ένα αξιοθαύμαστο είδος κίνησης του σώματος που μπορεί και να πρέπει να καταταχθεί σε κάποιο είδος γυμναστικής επίδειξης (θα μπορούσα να πω ότι ίσως και ν’ ανήκουν σε κάποιο παραπλήσιο είδος με εκείνα τα απίστευτα άλματα που έκανε ο Γιάννης Μελισσανίδης στους Ολυμπιακούς του 1996, τα θυμάστε?).
Παρόλ’ αυτά δεν ήταν λίγες οι φορές που χτύπησα ρυθμικά το χέρι μου (ή το πόδι μου ή και τα δύο) ακούγοντας κάποιο τραγούδι του. Νομίζω ελάχιστοι άνθρωποι δεν βρέθηκαν ποτέ σε παρόμοια θέση. Συνεισέφερα στον αμύθητο πλούτο που απέκτησε, αγοράζοντας δύο CD του και ξεχώρισα τουλάχιστον τρία τραγούδια του: Man in the Mirror, Liberian Girl, Billy Jean.
Έτσι, ενώ δεν θα μπορούσα να πω ότι υπήρξα κάποιος φανατικός θαυμαστής αυτού του εξαιρετικά διακεκριμένου και πολυβραβευμένου καλλιτέχνη, θα πρέπει να κάνω μία ξεχωριστή αναφορά σε ένα από τα τραγούδια του (θα ξέρετε ότι έγραφε και τους στίχους και τη μουσική -είμαι σίγουρος κι ένα μεγάλο κομμάτι της χορογραφίας του έβγαινε έμφυτα): στο Man in the Mirror. Το τραγούδι αυτό με συγκινεί ακόμα και τη στιγμή αυτή που γράφω αυτές τις λέξεις.
Δείτε στο YouTube το video clip του Man in the Mirror
Αντιγράφω λοιπόν και το βασικό κομμάτι του ποιήματος:
“Man in the Mirror”
I’m gonna make a change, for once in my life.
It’s gonna feel real Good, gonna make a Difference, gonna make it Right.
As I, turn-up the collar on my favourite winter coat, this wind is blowin in my mind:
I see the kids in the street, with not enough to eat. Who am I, to be blind, pretending not to see their needs?
A summer’s disregard, a broken bottle top and a one man’s soul, they follow each other on the wind ya know cause they got nowhere to go. That’s why I want you to know:
I’m starting with the Man in the Mirror! I’m asking him to change his ways.
And no message could have been any clearer: If You wanna make The World A Better Place, take a look at Yourself and then make a Change.
I’ve been a victim of a selfish kind of Love. It’s time that I realize that there are some with no home, not a nickel to loan. Could it be really me, pretending that they’re not alone?
A willow deeply scarred, somebody’s broken heart and a washed-out dream, they follow the pattern of the wind, ya see cause they got no place to be.
That’s why I’m starting with me. I’m starting with the Man in the Mirror.
I’m asking him to change his ways. And no message could have been any clearer: If you wanna Make The World A Better Place, take a look at yourself and then make A Change!
Πρέπει λοιπόν να πω ότι έφυγε πρόωρα ένας διακεκριμένος καλλιτέχνης, ένας μουσικο-ποιητικο-χορευτικός αρχιτέκτονας του 20ού αιώνα.
Θα μπορούσα να πω ότι η μουσική και η ποίηση είναι κάποιο είδος αρχιτεκτονικής για τα αυτιά. Μην υποτιμάτε τ’ αυτιά σαν αισθητήριο μέσο (πολλοί έχουν δηλώσει ότι θα προτιμούσαν να είναι τυφλοί παρά κουφοί, εγώ ο ίδιος δεν θα μπορούσα να αποφασίσω τι θα προτιμούσα να θυσιάσω από τα δύο αν βρισκόμουν σε τέτοιο δίλημμα)
