“Είναι ένα ήσυχο απόγευμα και μια ευτυχισμένη μαμά απολαμβάνει το καφεδάκι της σε μία από τις λίγες στιγμές γαλήνης που βρίσκει εδώ και δώδεκα μήνες, δηλ. από τότε που απέκτησε το κοριτσάκι της που μόλις έχει αρχίσει να περπατάει. Τωρα πια το χάνει πολύ πιο εύκολα από τα μάτια της. Η απογευματινή γαλήνη δεν κρατά πολύ καθώς το ξαφνικό και έντονο κλάμα του μωρού της την κάνει να πεταχτεί από την καρέκλα της και να τρέξει με ταχύτητα που θα τρόμαζε ακόμα και τον Σουμάχερ προς την κατεύθυνση απ’ όπου ερχόταν ο ήχος …”

Αυτή η κραυγή, όποια κι αν ήταν, είναι ένα interjection (που επίσης συχνά αναφέρεται και exclamation).

Τα επηφωνήματα είναι σαν τους μονοκύτταρους οργανισμούς: Προϋπήρξαν όλων των άλλων και είναι το θεμέλιο όπου πάνω του χτίστηκε το θαυμαστό οικοδόμημα του λόγου και της λογικής.

Είναι οι πρόγονοι όλων των λέξεων, και κάποιες από αυτές οι αρχαιότερες λέξεις, οι πρώτες που κάποιοι προϊστορικοί πρόγονοί μας ξεστόμισαν, πριν αρχίσουν να πλουτίζουν το λεξιλόγιό τους με νέες πιο πολύπλοκες και πιο ειδικές λέξεις.

Θα τις βρείτε συνήθως μόνες τους να ακολουθούνται από ένα θαυμαστικό. Μερικές φορές όμως θα ακολουθούνται από κόμμα ή αποσιωπητικά.

Στις περισσότερες περιπτώσεις εκφράζουν κάποιο συναίσθημα αλλά σίγουρα δεν υπάρχει κάτι που να τις περιορίζει κι έτσι μπορεί να εκφράσουν και κάτι άλλο (αλλά σπάνια).

Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, τολμώ να προβλέψω ότι θα είναι οι τελευταίες λέξεις που θα καταφέρουν οι μηχανές να αντιγράψουν.

Είναι τις περισσότερς φορές μία συλλαβή αλλά σχεδόν ποτέ περισσότερες από δύο. Ωστόσο, κλείνουν συχνά μέσα τους ένα τεράστιο νόημα.

Ah, A ha, Aw, Hey, Hmm, Yea, Wow, Oh, Ouch, Oops, Phew, Yuck, Yo, Shh: είναι κάποια από τα πιο συχνά επιφωνήματα της Αγγλικής.

Όπως πάρα πολλές αγγλικές λέξεις, έτσι και πολλές λέξεις που χρησιμοποιούνται για επιφωνήματα πολλές φορές χρησιμοποιούνται και σαν ρήματα, επίθετα, ουσιαστικά ή και επιρρήματα.