Για ανθρώπους σαν κι εμένα, που στην τρυφερή ηλικία των 12 χρειάστηκε να συναντήσουν για πρώτη φορά την πολυπλοκότητα της Αρχαίας Ελληνικής γραμματικής, η Αγγλική γλώσσα είναι (ως προς τα Ελληνικά) σαν δροσερό βραδινό αεράκι στη Σαντορίνη σε σχέση με καυτό Αυγουστιάτικο μεσημέρι στην πλατεία Συντάγματος.

Σαν παιδί, θυμάμαι ότι ήταν πάντα ένα τεστ της ικανότητάς μου στην “διαχείριση κρίσεων” το να μου πει ο φιλόλογος “κλίνε μου το τάδε ρήμα”.

Περισσότερα από 40 χρόνια αργότερα, χωρίς όλον αυτόν τον καιρό να καταβάλλω προσπάθεια για το αντίθετο, μου είναι αδύνατον να ξεχάσω το: λέγω, έλεγον, λέξω και ερώ, έλεξα και είπον, είπα, είρηκα, ειρήκειν.

Σίγουρα τα Νέα Ελληνικά είναι αρκετά ευκολότερα από τα Αρχαία, αλλά σε κάθε περίπτωση παραμένουν αρκετά δυσκολότερα από τα Αγγλικά.

Εκτός από τους χρόνους, είναι και τα πρόσωπα. Σ’αντίθεση με τα Ελληνικά (όπου το κάθε πρόσωπο έχει τις δικές του καταλήξεις), στα Αγγλικά όλα τα πρόσωπα εκτός από αυτόν, αυτήν και αυτό, όλοι οι άλλοι “κάνουμε” πάντα ακριβώς ίδιο: σαν να λέμε δηλ. εγώ παίζω, εσύ παίζω, εμείς παίζω, εσείς παίζω, αυτοί/αυτές/αυτά παίζω. Μόνο Αυτός/αυτή και αυτό παίζω αλλά με ένα επιπλέον s στο τέλος και μόνο για τον απλό Ενεστώτα. Σε όλους τους άλλους χρόνους δεν αλλάζουν ούτε στο τρίτο ενικό πρόσωπο.

Σίγουρα σας φαίνεται άκομψο στα Ελληνικά αλλά στα Αγγλικά δουλεύει μια χαρά:

I play εγώ παίζω,

you play εσύ παίζεις,

he/she/it plays αυτός/αυτή/αυτό παίζει,

we play εμείς παίζουμε,

you play εσείς παίζετε,

they play αυτοί/αυτές/αυτά παίζουν.

Κατά βάσιν, υπάρχει μόνο ένα ρήμα που εξαιρείται από αυτή τη υποδειγματική συμπεριφορά. Πρόκειται για το to be δηλ. το υπάρχω/είμαι. Δείτε εδώ πως κλίνεται.

Τις ελάχιστες εξαιρέσεις αυτού του κανόνα θα τις δούμε σε ένα άλλο μάθημα, εδώ.

Διαβάστε για το to be περισσότερα στο Dictionary.

Διαβάστε εδώ για όλους τους χρόνους των ρημάτων της Αγγλικής.
Ασθάνεστε ότι το έχετε κατακτήσει το θέμα? Δοκιμάστε ένα εύκολο Quiz.